Τατούλης: «Το τοπίο στο όραμα του κ. Παπανδρέου είναι βαθύτατα θολό»
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Θυμόμαστε όλοι καλά ότι είναι πάγια τακτική των κομμάτων στην Ελλάδα να...
μη συζητούν σε βάθος όταν έχουν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Αν εξαιρέσει κανείς το 1996, οπότε η σύγκρουση μεταξύ της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του παλαιοπασοκισμού της 3ης Σεπτεμβρίου, επέτρεψε στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία να χαράξει νέα ιδεολογική ρότα, καμία ανάλογη προσπάθεια δεν επιχειρήθηκε από κανέναν άλλο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματός του καταθέτοντας κάποια συγκεκριμένη ατζέντα, κάποια ιδεολογική πλατφόρμα προς συζήτηση, εκείνες τις βασικές συνιστάμενες που θα χρησίμευαν ως πυξίδα όταν θα καλούταν να διαχειριστεί την τύχη της χώρας και να την οδηγήσει στο μέλλον.
Αρκεί να εντρυφήσει κανείς στις ομιλίες εκείνης της εποχής, για να καταλάβει το αυτονόητο. Το 2004 ο κ. Παπανδρέου εξελέγη πανηγυρικά, ως ο μοναδικός φορέας του υψηλού και ηχηρού ονόματος του ιδρυτή του κινήματος. Ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ του επέτρεψαν να κόψει πρώτος το νήμα σε έναν αγώνα που ο διεκδικητής του τίτλου έτρεχε μόνος του. Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση ότι επιβραβεύθηκαν με κάποιο τρόπο οι προοδευτικές απόψεις που είχε ο τελευταίος κατ’ επανάληψη στο παρελθόν εκφράσει(από τις σχέσεις της εκκλησίας με το κράτος έως την ελληνοτουρκική προσέγγιση). Ούτε και πιθανόν επιτυχίες στο υπουργικό του χαρτοφυλάκιο. Ούτε ασφαλώς και το όραμα που δεν είχε (ή αν είχε δεν ομολόγησε ποτέ) για την χώρα.
Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη το 2004 με μια και μόνο ατζέντα: Να κερδίσει τις εκλογές. Να κερδίσει τις θέσεις εξουσίας που κινδύνευαν να χάσουν οι λίγοι και εκλεκτοί του συστήματος. Να κερδίσει το έπαθλο του Κράτους.
Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη ως ο πιο ικανός για την διακυβέρνηση της χώρας. Εξελέγη ως φέρων το όνομα που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον φέροντα το έτερο όνομα της ελληνικής μεταπολίτευσης.
Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη προασπιζόμενος το εκσυγχρονιστικό παρελθόν του κόμματός του, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου υπήρξε και ο ίδιος, αλλά ως κατ’ όνομα διάδοχος του παλαιοπασοκισμού του κινήματος.
Τέσσερα χρόνια μετά
Ο κ. Παπανδρέου του 2008 διαθέτει την ίδια ακριβώς ατζέντα, όπως αυτή καθορίστηκε από τη σημερινή συνέντευξη του στη Θεσσαλονίκη: Πώς θα κερδίσει τις εκλογές. Εξ ου και η αριστερίστικη ρητορεία. Εξ ου και ο καταγγελτικός λόγος. Εξ ου και η λαϊκίστικη προσέγγιση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος. Εξ ου και η παντελής έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων που θα βγάλουν τον τόπο από τα σημερινά αδιέξοδα.
Ο κ. Παπανδρέου του 2008 θεωρεί ότι το δόγμα που για δεκαετίες όριζε τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα «πρώτα χάνει η κυβέρνηση, και μετά κερδίζει η αντιπολίτευση», ήλθε επιτέλους να ισχύσει και στην δική του περίπτωση. Κι αυτό διότι, όπως επισημαίνει παραδοσιακά φιλοσοσιαλιστική εφημερίδα «Το ΠΑΣΟΚ έπειτα από πολύ καιρό, ξαναμπαίνει στο πολιτικό… ζάπινγκ της ευρύτερης κοινής γνώμης, που είχε χάσει, όχι γιατί έκανε μέχρι στιγμής κάτι εξαιρετικό, αλλά γιατί …ο κόσμος χάνει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση»*.
Ο κ. Παπανδρέου του 2008 είναι σαφές ότι θεωρεί εαυτόν έναν ακόμη πρίγκιπα. Λες κι η Ιστορία του χρωστάει. Λες και η Ελλάς έχει ακόμη να πληρώνει πολλά στο ταμείο της οικογενειοκρατίας και του φαβοριτισμού που μονοπώλησε μεταπολιτευτικά την κεντρική πολιτική σκηνή.
Τα λάθος προβλήματα του ΠΑΣΟΚ: Από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ του «Αλαβάνου»
Πάει καιρός που στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαγκωνίζονται όλοι σε πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης. «Δέσμευσή μας, η ανθρώπινη κοινωνία, που διασφαλίζει την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό στον πολίτη, τον σεβασμό στον μόχθο του. Που συμβάλλει στην ανάπτυξη, που δίνει ευκαιρίες, που δημιουργεί θέσεις εργασίας, που σέβεται τα δικαιώματά του στην υγεία, στην παιδεία, σε ένα σωστό ασφαλιστικό σύστημα. Ο συνταξιούχος, ο νέος, ο επιχειρηματίας, ο εργαζόμενος χρειάζονται σεβασμό και αξιοπρέπεια. Και αυτό εμείς δεσμευόμαστε να κάνουμε», δήλωνε ανήμερα 3ης Σεπτεμβρίου ο κ. Παπανδρέου και αυτά επανέλαβε με διαφορετικά και με ίδια λόγια και σήμερα.
Παρέλειψε ωστόσο ο κ. Παπανδρέου να μας πει πώς θα επιτύχει στα μεγάλα του οράματα. Διότι μπορεί σε επίπεδο ιδεών να έχει καταθέσει επανειλημμένως τον προοδευτισμό του, πλην όμως από το παλιό, το διεφθαρμένο και το άκρως συντηρητικό, τίποτε νέο και ελπιδοφόρο δεν μπορεί να γεννηθεί. Το τοπίο στο όραμα του κ. Παπανδρέου είναι βαθύτατα θολό. Πώς θα βρει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ παραπάνω για την παιδεία ο κ. Παπανδρέου από την πρώτη ημέρα; Πώς θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας; Θα επανακρατικοποιήσει τον ΟΤΕ ίσως (!); Ποια είναι η μεταρρύθμιση που προτείνει για το ασφαλιστικό, προκειμένου να κάνει πράξη τη βαθύτατή του μέριμνα για τους συνταξιούχους; Τι θα μας πει σήμερα για το περιβόητο άρθρο 16; Τι μας λέει σήμερα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το άσυλο, τη δημόσια εκπαίδευση; Τι μας λέει για τις κοινωνικές δαπάνες και το κράτος πρόνοιας; Τι μας λέει για την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τις ΔΕΚΟ; Τι μας λέει για το οικονομικό μοντέλο που θα ακολουθήσει η χώρα και πού το είδε να εφαρμόζεται με επιτυχία, σε ποια εξελιγμένη δυτική κοινωνία; Πώς θα έλθει η ανάπτυξη; Πότε θα ξεκινήσει να εφαρμόζει ο ίδιος κατ’ αρχήν όλες αυτές τις εξαιρετικά λαμπρές ιδέες του για δημοσιοποίηση όλων των δημοσίων δεδομένων στους πολίτες; Δεν έχει δεσμευτεί στο παρελθόν ότι θα δημιουργήσει έναν κόμβο, όπου θα δημοσιοποιούνται όλα τα οικονομικά στοιχεία του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η διαφάνεια; Πώς θα περικόψει τις δημόσιες δαπάνες –όπως δήλωσε σήμερα-, προκειμένου να προβεί σε φοροελαφρύνσεις του μέσου Έλληνα που υποφέρει;
Ο κ. Παπανδρέου- παρά τους ευαγείς του στόχους- εγκλωβίστηκε στην εύκολη ψευδοαριστερή ρητορεία (τόσο ξένη προς το δικό του προσωπικό παρελθόν), την ίδια στιγμή που συνέτεινε στην βαθιά ποινικοποίηση του εκσυγχρονισμού (αν και άρρηκτα συνυφασμένος με την δική του προσωπική διαδρομή). Το αποτέλεσμα; Να προσπαθεί κι εκείνος να δώσει λάθος λύσεις σε λάθος προβλήματα! Ας πάρουμε ενδεικτικά τις κοινωνικές δαπάνες, στις οποίες ενέμεινε σήμερα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε προκλητικά λαϊκίστικο βαθμό. Το έχω επαναλάβει πολλές φορές στο παρελθόν. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δίνουμε λιγότερα από ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζομαστε τα κονδύλια αυτά είναι αποδεδειγμένα ανορθολογικός, με αποτέλεσμα ο τελικός παραλήπτης να μην είναι ο Έλληνας πολίτης, αλλά η χαβούζα της ελληνικής γραφειοκρατίας και αδιαφάνειας.
Ο κ. Παπανδρέου απέδειξε σήμερα ότι αρνείται να συνειδητοποιήσει τους λόγους για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε εκτός εξουσίας το 2004 και έκτοτε δεν κατορθώνει να βρει το βηματισμό του. Αρνείται να αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε ως δεξιό (όπως ορισμένοι του παλαιοπασοκικού μπλοκ εμμένουν να χαρακτηρίζουν τον εκσυγχρονισμό του κ. Σημίτη). Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε ούτε ως αριστερό. Ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε επειδή το όραμα του για τη χώρα είτε απουσίαζε είτε ήταν θολό. Ο κ. Παπανδρέου αρνείται να αντιληφθεί ότι η χώρα δεν χρειάζεται και δεύτερο Αλαβάνο , διότι αν ήταν έτσι γιατί να μην ψηφίσει καλύτερα τον πρώτο και αυθεντικό; Ότι η χώρα δεν κυβερνιέται με επικοινωνισμούς και αυτό πλέον αποδεικνύεται από την οδυνηρή εξέλιξη των πραγμάτων και την κακή τύχη που επιφυλάσσει μέλλον και ιστορία στους λάτρεις των επικοινωνιακών «μαγικών»…
Τα λάθος φαντάσματα του ΠΑΣΟΚ : Από τον ορθολογισμό στη συνωμοσιολογία
Εκτός από λάθος προβλήματα, ο κ. Παπανδρέου εφευρίσκει και λάθος , ή μάλλον σωστότερα ανύπαρκτους εχθρούς. Είναι γνωστή και δοκιμασμένη η τακτική: όταν κάπου αποτύχεις, δημιούργησε έναν φανταστικό εχθρό, ρίξε πάνω του το φταίξιμο και μετά προσπάθησε να βγεις ο ίδιος «λάδι». Τι μας λέει για πολλοστή φορά ο κ.Παπανδρέου; Ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να βρίσκεται εκτός εξουσίας, διότι βρίσκει απέναντί του τα συμφέροντα , τα οποία ωστόσο θα αντιπαλέψει με όλες του τις δυνάμεις, και ταυτοχρόνως ουδέποτε θα ταυτιστεί/ συνδιαλλαγεί με αυτά.
Προτού τρομάξουμε και κρυφτούμε σε καμιά καταπακτή, ας δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Η μετάλλαξη στην περιρρέουσα πολιτική κουλτούρα, με όλα εκείνα τα πολιτικά αποτελέσματα που καταγράφουμε όλοι μας σήμερα, είναι εξαιρετικά πρόδηλη. H διαχειριστική ανεπάρκεια των σημερινών ηγεσιών μετατοπίζει τον ιδεολογικό άξονα της ελληνικής κοινωνίας στις απλοϊκές, λαϊκίστικες πεποιθήσεις του παρελθόντος. Φθάσαμε έτσι να μιλούμε για πολλά. Για εξωθεσμικά κέντρα που επιβουλεύονται το μέλλον της κυβέρνησης. Για «δούρειους ίππους» των Αμερικανών και έτερων «φονιάδων των Λαών». Για πέντε έξι «νταβατζήδες» που υφαρπάζουν τον πλούτο του Έλληνα. Για κάτι σκοτεινούς τύπους στο διαδίκτυο που συστήνουν απειλητικά παράκεντρα για υπουργούς και κυβέρνηση. Και τώρα, για κάτι ορκισμένα «συμφέροντα» που δεν αφήνουν το ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει και τον κ. Παπανδρέου να αποκαλύψει την ατζέντα του.
Η συνωμοσιολογική διάθεση των παραπάνω έχει κριθεί και η ανακύκλωση τους δεν προκαλεί πλέον παρά μόνο ειρωνικά μειδιάματα. Σε διαφορετική περίπτωση κάποιος φαντάζομαι θα μας είχε ενημερώσει για το πού βρίσκονται οι έρευνες περί εξωθεσμικών κέντρων και ακόμη περισσότερο κάποιον «νταβατζή» θα είχαμε δει να διαβαίνει τις πόρτες της δικαιοσύνης. Τα «συμφέροντα» του 2008 και οι «νταβατζήδες» του 2004 είναι οι δύο όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος, ενός νομίσματος όμως που ξοδεύεται πολύ γρήγορα….
Το λάθος ΠΑΣΟΚ: από το «παλιό» στο «νέο» χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε.
Το ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου φάνηκε και σήμερα ότι δεν κατόρθωσε να εξηγήσει στον Έλληνα πολίτη τι ακριβώς είναι. Παλινδρομεί ανάμεσα στην διεύρυνση του εκσυγχρονισμού, για να καταλήξει συνέχεια του «παλαιοπασοκισμού».Ο κ. Παπανδρέου επικαλείται το «Νέο ΠΑΣΟΚ». Και μάλιστα προβαίνει σε τέτοιου είδους τεκμηριώσεις έχοντας στο πλευρό του όλους εκείνους που κάποτε απεχθάνονταν τις παλιές του απόψεις, έτοιμοι και σήμερα να κλαδέψουν κάθε του προοδευτικό βήμα. Η δυναμική της αυλής του υπαγορεύει και την πολιτική του.
Το «Νέο ΠΑΣΟΚ» του κ. Παπανδρέου είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ. Με περισσότερες ίντριγκες, πολύ διχασμό, αλληλοσυγκρουόμενες κατευθύνσεις, ένδεια πολιτικής συνοχής, απουσία νέων ιδεών, καινοτόμων μυαλών. Συνεχίζει ωστόσο και υπάρχει το συνεκτικό στοιχείο: η ελπίδα ότι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΟΔΑ στην Ελλάδα που γυρίζει είναι μία και κάποια στιγμή θα «κλειδώσει» εκ νέου το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Εξ ου και οι φωνές κοπάσανε. Εξ ου και τα συντροφικά μαχαίρια μπήκαν για λίγο στα θηκάρια. Είναι πολλά τα λεφτά της εξουσίας. Η δίψα των μηχανισμών για τη διαχείριση του κράτους, και τις απολαβές που επιφυλάσσει, υποκαθιστά κάθε άλλη ιδεολογική ζύμωση, λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος ατόμων με διαφορετικές ιδέες , προτεραιότητες, κώδικες ηθικής. Και αυτό ονομάζεται ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου.
Εν είδει επιλόγου
«Ο κόσμος ζητάει ένα σοβαρό ΠΑΣΟΚ που θα του πει πέντε σωστά πράγματα χωρίς ‘ψεύτικα χάδια’. Που θα καταλάβει ότι είναι δίκαια, μπορούν να γίνουν, θα καλυτερεύσουν τη ζωή του και θα υλοποιηθούν από ένα ικανό και μη διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Ζητάει ειλικρίνεια και καθαρές κουβέντες, χωρίς λαϊκίστικες υπερβολές»* έγραφε η ίδια φίλα προσκείμενη στην σοσιαλδημοκρατία εφημερίδα, αγνοώντας ωστόσο επιδεικτικά ότι αν όλα τούτα συμβούν, τότε σαφέστατα το κόμμα δεν θα λέγεται ΠΑΣΟΚ…
Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλους κληρονόμους και πρίγκιπες της πολιτικής. Οι πολίτες θέλουν καθαρές θέσεις και όχι να ψάχνουν να τις ανακαλύψουν στους χειμαρρώδεις λόγους του νεολαικισμού ένθεν κακείθεν. Οι πολίτες θέλουν αλλαγές στη ζωή τους και όχι μεγαλόπνοα συνθήματα που η μόνη αλλαγή που θα εξασφαλίσουν είναι η παχυλή και πλούσια ζωή των διαφόρων κομματικοδίαιτων του δημόσιου βίου. Οι πολίτες δεν θέλουν άλλα διλήμματα: δεξιά ή αριστερά. Η μόνη επιλογή είναι μπροστά ή πίσω. Και σε αυτό το κομβικό σημείο τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Στις δημοκρατίες, όπου «δεν υπάρχουν αδιέξοδα», καμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΟΔΑ δεν είναι και η μοναδική.
Πέτρος Τατούλης (13 Σεπτεμβρίου 2008)
ΥΣ. Τα λόγια είναι περιττά … γιατί, αν ασχοληθούμε με συνέπεια λόγων και έργων, ο κύριος Τατούλης θα πρέπει να "παίξει" βασικός στην... κερκίδα!!
Άνω-κάτω το Πα.Σο.Κ στο Μοριά !
Συνεχίζονται οι έντονες αντιδράσεις από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος για την επιλογή υποστήριξης της υποψηφιότητας Τατούλη στην περιφέρεια Πελοποννήσου.
Μέρα με τη μέρα, ο ένας μετά τον άλλον, στελέχη και βουλευτές του Πα.Σο.Κ , με δημόσιες μάλιστα δηλώσεις εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους σχετικά με την επιλογή της ηγεσίας του κόμματός τους..
Μετά λοιπόν την αντίδραση του πρώην υποψηφίου Νομάρχη Λακωνίας υποστηριζόμενου από το Πα.Σο.Κ , κ. Χρόνη Πολυχρονίου (εδώ), ο οποίος με επιστολή προς τον τύπο εξέφραζε την έντονη δυσαρέσκεια του ως προς την επιλογή Τατούλη και την άρνηση του να τον ψηφίσει , σειρά πήρε ο βουλευτής Αρκαδίας κ. Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.
Σε επιστολή του λοιπόν προς το Γραμματέα του κόμματος, κ.Μ.Καρχιμάκη και τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου αναφέρει τα εξής :
«Σ’ ένα κόμμα που υπερασπιζόμαστε τη διαβούλευση και τη συμμετοχική δημοκρατία, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι, ως βουλευτής εκλεγμένος στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, δεν κλήθηκα να εκφράσω την άποψή μου για την υποψηφιότητα που θα στήριζε το Κίνημά μας στις εκλογές για την Περιφέρεια. Όπως επίσης, είναι εύλογο απορίας ότι δεν κλήθηκαν οι Βουλευτές που εκλέγονται στις αφορούσες περιοχές σε συζήτηση – διαβούλευση για το θέμα, κάτι το οποίο είχα προτείνει στον Πρόεδρο της Επιτροπής Ανάδειξης Υποψηφίων. Το αποτέλεσμα ήταν να ανακοινωθεί η απόφαση της Επιτροπής και οι βουλευτές να ενημερωθούμε στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου.
Δεδομένων των όσων μόλις περιέγραψα, της πολιτικής ιστορίας και διαδρομής της συγκεκριμένης υποψηφιότητας, καθώς και των αντιδράσεων των στελεχών μας για την απόφαση αυτή που διασπά την πολιτική βάση της παράταξης, και στέλνει αντιφατικά μηνύματα στην κοινωνία, θα ήθελα η Επιτροπή Ανάδειξης Υποψηφίων του κόμματος να ενημερώσει το Εθνικό Συμβούλιο για τους λόγους για τους οποίους κατέληξε στην απόφαση και ποιοι πρότειναν την υποψηφιότητα αυτή».
Σύμφωνα μάλιστα με έγκυρες πληροφορίες τις επόμενες μέρες αναμένεται νέα αντίδραση στην περιφέρεια Πελοποννήσου και να φανταστεί κανείς πως ακόμα είμαστε 1,5 μήνα πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου !!!
«Τσουνάμι» οι αντιδράσεις …
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Θυμόμαστε όλοι καλά ότι είναι πάγια τακτική των κομμάτων στην Ελλάδα να...
μη συζητούν σε βάθος όταν έχουν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Αν εξαιρέσει κανείς το 1996, οπότε η σύγκρουση μεταξύ της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του παλαιοπασοκισμού της 3ης Σεπτεμβρίου, επέτρεψε στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία να χαράξει νέα ιδεολογική ρότα, καμία ανάλογη προσπάθεια δεν επιχειρήθηκε από κανέναν άλλο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματός του καταθέτοντας κάποια συγκεκριμένη ατζέντα, κάποια ιδεολογική πλατφόρμα προς συζήτηση, εκείνες τις βασικές συνιστάμενες που θα χρησίμευαν ως πυξίδα όταν θα καλούταν να διαχειριστεί την τύχη της χώρας και να την οδηγήσει στο μέλλον.
Αρκεί να εντρυφήσει κανείς στις ομιλίες εκείνης της εποχής, για να καταλάβει το αυτονόητο. Το 2004 ο κ. Παπανδρέου εξελέγη πανηγυρικά, ως ο μοναδικός φορέας του υψηλού και ηχηρού ονόματος του ιδρυτή του κινήματος. Ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ του επέτρεψαν να κόψει πρώτος το νήμα σε έναν αγώνα που ο διεκδικητής του τίτλου έτρεχε μόνος του. Βέβαια, αυτό δεν σήμαινε σε καμία περίπτωση ότι επιβραβεύθηκαν με κάποιο τρόπο οι προοδευτικές απόψεις που είχε ο τελευταίος κατ’ επανάληψη στο παρελθόν εκφράσει(από τις σχέσεις της εκκλησίας με το κράτος έως την ελληνοτουρκική προσέγγιση). Ούτε και πιθανόν επιτυχίες στο υπουργικό του χαρτοφυλάκιο. Ούτε ασφαλώς και το όραμα που δεν είχε (ή αν είχε δεν ομολόγησε ποτέ) για την χώρα.
Ο κ. Παπανδρέου εξελέγη το 2004 με μια και μόνο ατζέντα: Να κερδίσει τις εκλογές. Να κερδίσει τις θέσεις εξουσίας που κινδύνευαν να χάσουν οι λίγοι και εκλεκτοί του συστήματος. Να κερδίσει το έπαθλο του Κράτους.
Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη ως ο πιο ικανός για την διακυβέρνηση της χώρας. Εξελέγη ως φέρων το όνομα που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί στον φέροντα το έτερο όνομα της ελληνικής μεταπολίτευσης.
Ο κ. Παπανδρέου το 2004 δεν εξελέγη προασπιζόμενος το εκσυγχρονιστικό παρελθόν του κόμματός του, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου υπήρξε και ο ίδιος, αλλά ως κατ’ όνομα διάδοχος του παλαιοπασοκισμού του κινήματος.
Τέσσερα χρόνια μετά
Ο κ. Παπανδρέου του 2008 διαθέτει την ίδια ακριβώς ατζέντα, όπως αυτή καθορίστηκε από τη σημερινή συνέντευξη του στη Θεσσαλονίκη: Πώς θα κερδίσει τις εκλογές. Εξ ου και η αριστερίστικη ρητορεία. Εξ ου και ο καταγγελτικός λόγος. Εξ ου και η λαϊκίστικη προσέγγιση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος. Εξ ου και η παντελής έλλειψη συγκεκριμένων προτάσεων που θα βγάλουν τον τόπο από τα σημερινά αδιέξοδα.
Ο κ. Παπανδρέου του 2008 θεωρεί ότι το δόγμα που για δεκαετίες όριζε τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα «πρώτα χάνει η κυβέρνηση, και μετά κερδίζει η αντιπολίτευση», ήλθε επιτέλους να ισχύσει και στην δική του περίπτωση. Κι αυτό διότι, όπως επισημαίνει παραδοσιακά φιλοσοσιαλιστική εφημερίδα «Το ΠΑΣΟΚ έπειτα από πολύ καιρό, ξαναμπαίνει στο πολιτικό… ζάπινγκ της ευρύτερης κοινής γνώμης, που είχε χάσει, όχι γιατί έκανε μέχρι στιγμής κάτι εξαιρετικό, αλλά γιατί …ο κόσμος χάνει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση»*.
Ο κ. Παπανδρέου του 2008 είναι σαφές ότι θεωρεί εαυτόν έναν ακόμη πρίγκιπα. Λες κι η Ιστορία του χρωστάει. Λες και η Ελλάς έχει ακόμη να πληρώνει πολλά στο ταμείο της οικογενειοκρατίας και του φαβοριτισμού που μονοπώλησε μεταπολιτευτικά την κεντρική πολιτική σκηνή.
Τα λάθος προβλήματα του ΠΑΣΟΚ: Από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ του «Αλαβάνου»
Πάει καιρός που στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαγκωνίζονται όλοι σε πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης. «Δέσμευσή μας, η ανθρώπινη κοινωνία, που διασφαλίζει την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό στον πολίτη, τον σεβασμό στον μόχθο του. Που συμβάλλει στην ανάπτυξη, που δίνει ευκαιρίες, που δημιουργεί θέσεις εργασίας, που σέβεται τα δικαιώματά του στην υγεία, στην παιδεία, σε ένα σωστό ασφαλιστικό σύστημα. Ο συνταξιούχος, ο νέος, ο επιχειρηματίας, ο εργαζόμενος χρειάζονται σεβασμό και αξιοπρέπεια. Και αυτό εμείς δεσμευόμαστε να κάνουμε», δήλωνε ανήμερα 3ης Σεπτεμβρίου ο κ. Παπανδρέου και αυτά επανέλαβε με διαφορετικά και με ίδια λόγια και σήμερα.
Παρέλειψε ωστόσο ο κ. Παπανδρέου να μας πει πώς θα επιτύχει στα μεγάλα του οράματα. Διότι μπορεί σε επίπεδο ιδεών να έχει καταθέσει επανειλημμένως τον προοδευτισμό του, πλην όμως από το παλιό, το διεφθαρμένο και το άκρως συντηρητικό, τίποτε νέο και ελπιδοφόρο δεν μπορεί να γεννηθεί. Το τοπίο στο όραμα του κ. Παπανδρέου είναι βαθύτατα θολό. Πώς θα βρει το 1 δισεκατομμύριο ευρώ παραπάνω για την παιδεία ο κ. Παπανδρέου από την πρώτη ημέρα; Πώς θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας; Θα επανακρατικοποιήσει τον ΟΤΕ ίσως (!); Ποια είναι η μεταρρύθμιση που προτείνει για το ασφαλιστικό, προκειμένου να κάνει πράξη τη βαθύτατή του μέριμνα για τους συνταξιούχους; Τι θα μας πει σήμερα για το περιβόητο άρθρο 16; Τι μας λέει σήμερα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, το άσυλο, τη δημόσια εκπαίδευση; Τι μας λέει για τις κοινωνικές δαπάνες και το κράτος πρόνοιας; Τι μας λέει για την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τις ΔΕΚΟ; Τι μας λέει για το οικονομικό μοντέλο που θα ακολουθήσει η χώρα και πού το είδε να εφαρμόζεται με επιτυχία, σε ποια εξελιγμένη δυτική κοινωνία; Πώς θα έλθει η ανάπτυξη; Πότε θα ξεκινήσει να εφαρμόζει ο ίδιος κατ’ αρχήν όλες αυτές τις εξαιρετικά λαμπρές ιδέες του για δημοσιοποίηση όλων των δημοσίων δεδομένων στους πολίτες; Δεν έχει δεσμευτεί στο παρελθόν ότι θα δημιουργήσει έναν κόμβο, όπου θα δημοσιοποιούνται όλα τα οικονομικά στοιχεία του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η διαφάνεια; Πώς θα περικόψει τις δημόσιες δαπάνες –όπως δήλωσε σήμερα-, προκειμένου να προβεί σε φοροελαφρύνσεις του μέσου Έλληνα που υποφέρει;
Ο κ. Παπανδρέου- παρά τους ευαγείς του στόχους- εγκλωβίστηκε στην εύκολη ψευδοαριστερή ρητορεία (τόσο ξένη προς το δικό του προσωπικό παρελθόν), την ίδια στιγμή που συνέτεινε στην βαθιά ποινικοποίηση του εκσυγχρονισμού (αν και άρρηκτα συνυφασμένος με την δική του προσωπική διαδρομή). Το αποτέλεσμα; Να προσπαθεί κι εκείνος να δώσει λάθος λύσεις σε λάθος προβλήματα! Ας πάρουμε ενδεικτικά τις κοινωνικές δαπάνες, στις οποίες ενέμεινε σήμερα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε προκλητικά λαϊκίστικο βαθμό. Το έχω επαναλάβει πολλές φορές στο παρελθόν. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δίνουμε λιγότερα από ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζομαστε τα κονδύλια αυτά είναι αποδεδειγμένα ανορθολογικός, με αποτέλεσμα ο τελικός παραλήπτης να μην είναι ο Έλληνας πολίτης, αλλά η χαβούζα της ελληνικής γραφειοκρατίας και αδιαφάνειας.
Ο κ. Παπανδρέου απέδειξε σήμερα ότι αρνείται να συνειδητοποιήσει τους λόγους για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε εκτός εξουσίας το 2004 και έκτοτε δεν κατορθώνει να βρει το βηματισμό του. Αρνείται να αντιληφθεί ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε ως δεξιό (όπως ορισμένοι του παλαιοπασοκικού μπλοκ εμμένουν να χαρακτηρίζουν τον εκσυγχρονισμό του κ. Σημίτη). Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχασε ούτε ως αριστερό. Ότι το ΠΑΣΟΚ έχασε επειδή το όραμα του για τη χώρα είτε απουσίαζε είτε ήταν θολό. Ο κ. Παπανδρέου αρνείται να αντιληφθεί ότι η χώρα δεν χρειάζεται και δεύτερο Αλαβάνο , διότι αν ήταν έτσι γιατί να μην ψηφίσει καλύτερα τον πρώτο και αυθεντικό; Ότι η χώρα δεν κυβερνιέται με επικοινωνισμούς και αυτό πλέον αποδεικνύεται από την οδυνηρή εξέλιξη των πραγμάτων και την κακή τύχη που επιφυλάσσει μέλλον και ιστορία στους λάτρεις των επικοινωνιακών «μαγικών»…
Τα λάθος φαντάσματα του ΠΑΣΟΚ : Από τον ορθολογισμό στη συνωμοσιολογία
Εκτός από λάθος προβλήματα, ο κ. Παπανδρέου εφευρίσκει και λάθος , ή μάλλον σωστότερα ανύπαρκτους εχθρούς. Είναι γνωστή και δοκιμασμένη η τακτική: όταν κάπου αποτύχεις, δημιούργησε έναν φανταστικό εχθρό, ρίξε πάνω του το φταίξιμο και μετά προσπάθησε να βγεις ο ίδιος «λάδι». Τι μας λέει για πολλοστή φορά ο κ.Παπανδρέου; Ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να βρίσκεται εκτός εξουσίας, διότι βρίσκει απέναντί του τα συμφέροντα , τα οποία ωστόσο θα αντιπαλέψει με όλες του τις δυνάμεις, και ταυτοχρόνως ουδέποτε θα ταυτιστεί/ συνδιαλλαγεί με αυτά.
Προτού τρομάξουμε και κρυφτούμε σε καμιά καταπακτή, ας δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Η μετάλλαξη στην περιρρέουσα πολιτική κουλτούρα, με όλα εκείνα τα πολιτικά αποτελέσματα που καταγράφουμε όλοι μας σήμερα, είναι εξαιρετικά πρόδηλη. H διαχειριστική ανεπάρκεια των σημερινών ηγεσιών μετατοπίζει τον ιδεολογικό άξονα της ελληνικής κοινωνίας στις απλοϊκές, λαϊκίστικες πεποιθήσεις του παρελθόντος. Φθάσαμε έτσι να μιλούμε για πολλά. Για εξωθεσμικά κέντρα που επιβουλεύονται το μέλλον της κυβέρνησης. Για «δούρειους ίππους» των Αμερικανών και έτερων «φονιάδων των Λαών». Για πέντε έξι «νταβατζήδες» που υφαρπάζουν τον πλούτο του Έλληνα. Για κάτι σκοτεινούς τύπους στο διαδίκτυο που συστήνουν απειλητικά παράκεντρα για υπουργούς και κυβέρνηση. Και τώρα, για κάτι ορκισμένα «συμφέροντα» που δεν αφήνουν το ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει και τον κ. Παπανδρέου να αποκαλύψει την ατζέντα του.
Η συνωμοσιολογική διάθεση των παραπάνω έχει κριθεί και η ανακύκλωση τους δεν προκαλεί πλέον παρά μόνο ειρωνικά μειδιάματα. Σε διαφορετική περίπτωση κάποιος φαντάζομαι θα μας είχε ενημερώσει για το πού βρίσκονται οι έρευνες περί εξωθεσμικών κέντρων και ακόμη περισσότερο κάποιον «νταβατζή» θα είχαμε δει να διαβαίνει τις πόρτες της δικαιοσύνης. Τα «συμφέροντα» του 2008 και οι «νταβατζήδες» του 2004 είναι οι δύο όψεις του ίδιου ακριβώς νομίσματος, ενός νομίσματος όμως που ξοδεύεται πολύ γρήγορα….
Το λάθος ΠΑΣΟΚ: από το «παλιό» στο «νέο» χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε.
Το ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου φάνηκε και σήμερα ότι δεν κατόρθωσε να εξηγήσει στον Έλληνα πολίτη τι ακριβώς είναι. Παλινδρομεί ανάμεσα στην διεύρυνση του εκσυγχρονισμού, για να καταλήξει συνέχεια του «παλαιοπασοκισμού».Ο κ. Παπανδρέου επικαλείται το «Νέο ΠΑΣΟΚ». Και μάλιστα προβαίνει σε τέτοιου είδους τεκμηριώσεις έχοντας στο πλευρό του όλους εκείνους που κάποτε απεχθάνονταν τις παλιές του απόψεις, έτοιμοι και σήμερα να κλαδέψουν κάθε του προοδευτικό βήμα. Η δυναμική της αυλής του υπαγορεύει και την πολιτική του.
Το «Νέο ΠΑΣΟΚ» του κ. Παπανδρέου είναι το παλιό ΠΑΣΟΚ. Με περισσότερες ίντριγκες, πολύ διχασμό, αλληλοσυγκρουόμενες κατευθύνσεις, ένδεια πολιτικής συνοχής, απουσία νέων ιδεών, καινοτόμων μυαλών. Συνεχίζει ωστόσο και υπάρχει το συνεκτικό στοιχείο: η ελπίδα ότι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΟΔΑ στην Ελλάδα που γυρίζει είναι μία και κάποια στιγμή θα «κλειδώσει» εκ νέου το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Εξ ου και οι φωνές κοπάσανε. Εξ ου και τα συντροφικά μαχαίρια μπήκαν για λίγο στα θηκάρια. Είναι πολλά τα λεφτά της εξουσίας. Η δίψα των μηχανισμών για τη διαχείριση του κράτους, και τις απολαβές που επιφυλάσσει, υποκαθιστά κάθε άλλη ιδεολογική ζύμωση, λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος ατόμων με διαφορετικές ιδέες , προτεραιότητες, κώδικες ηθικής. Και αυτό ονομάζεται ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπανδρέου.
Εν είδει επιλόγου
«Ο κόσμος ζητάει ένα σοβαρό ΠΑΣΟΚ που θα του πει πέντε σωστά πράγματα χωρίς ‘ψεύτικα χάδια’. Που θα καταλάβει ότι είναι δίκαια, μπορούν να γίνουν, θα καλυτερεύσουν τη ζωή του και θα υλοποιηθούν από ένα ικανό και μη διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό. Ζητάει ειλικρίνεια και καθαρές κουβέντες, χωρίς λαϊκίστικες υπερβολές»* έγραφε η ίδια φίλα προσκείμενη στην σοσιαλδημοκρατία εφημερίδα, αγνοώντας ωστόσο επιδεικτικά ότι αν όλα τούτα συμβούν, τότε σαφέστατα το κόμμα δεν θα λέγεται ΠΑΣΟΚ…
Την ίδια στιγμή, ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλους κληρονόμους και πρίγκιπες της πολιτικής. Οι πολίτες θέλουν καθαρές θέσεις και όχι να ψάχνουν να τις ανακαλύψουν στους χειμαρρώδεις λόγους του νεολαικισμού ένθεν κακείθεν. Οι πολίτες θέλουν αλλαγές στη ζωή τους και όχι μεγαλόπνοα συνθήματα που η μόνη αλλαγή που θα εξασφαλίσουν είναι η παχυλή και πλούσια ζωή των διαφόρων κομματικοδίαιτων του δημόσιου βίου. Οι πολίτες δεν θέλουν άλλα διλήμματα: δεξιά ή αριστερά. Η μόνη επιλογή είναι μπροστά ή πίσω. Και σε αυτό το κομβικό σημείο τίποτε δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Στις δημοκρατίες, όπου «δεν υπάρχουν αδιέξοδα», καμία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΟΔΑ δεν είναι και η μοναδική.
Πέτρος Τατούλης (13 Σεπτεμβρίου 2008)
ΥΣ. Τα λόγια είναι περιττά … γιατί, αν ασχοληθούμε με συνέπεια λόγων και έργων, ο κύριος Τατούλης θα πρέπει να "παίξει" βασικός στην... κερκίδα!!
Άνω-κάτω το Πα.Σο.Κ στο Μοριά !
Συνεχίζονται οι έντονες αντιδράσεις από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος για την επιλογή υποστήριξης της υποψηφιότητας Τατούλη στην περιφέρεια Πελοποννήσου.
Μέρα με τη μέρα, ο ένας μετά τον άλλον, στελέχη και βουλευτές του Πα.Σο.Κ , με δημόσιες μάλιστα δηλώσεις εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους σχετικά με την επιλογή της ηγεσίας του κόμματός τους..
Μετά λοιπόν την αντίδραση του πρώην υποψηφίου Νομάρχη Λακωνίας υποστηριζόμενου από το Πα.Σο.Κ , κ. Χρόνη Πολυχρονίου (εδώ), ο οποίος με επιστολή προς τον τύπο εξέφραζε την έντονη δυσαρέσκεια του ως προς την επιλογή Τατούλη και την άρνηση του να τον ψηφίσει , σειρά πήρε ο βουλευτής Αρκαδίας κ. Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.
Σε επιστολή του λοιπόν προς το Γραμματέα του κόμματος, κ.Μ.Καρχιμάκη και τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου αναφέρει τα εξής :
«Σ’ ένα κόμμα που υπερασπιζόμαστε τη διαβούλευση και τη συμμετοχική δημοκρατία, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι, ως βουλευτής εκλεγμένος στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, δεν κλήθηκα να εκφράσω την άποψή μου για την υποψηφιότητα που θα στήριζε το Κίνημά μας στις εκλογές για την Περιφέρεια. Όπως επίσης, είναι εύλογο απορίας ότι δεν κλήθηκαν οι Βουλευτές που εκλέγονται στις αφορούσες περιοχές σε συζήτηση – διαβούλευση για το θέμα, κάτι το οποίο είχα προτείνει στον Πρόεδρο της Επιτροπής Ανάδειξης Υποψηφίων. Το αποτέλεσμα ήταν να ανακοινωθεί η απόφαση της Επιτροπής και οι βουλευτές να ενημερωθούμε στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου.
Δεδομένων των όσων μόλις περιέγραψα, της πολιτικής ιστορίας και διαδρομής της συγκεκριμένης υποψηφιότητας, καθώς και των αντιδράσεων των στελεχών μας για την απόφαση αυτή που διασπά την πολιτική βάση της παράταξης, και στέλνει αντιφατικά μηνύματα στην κοινωνία, θα ήθελα η Επιτροπή Ανάδειξης Υποψηφίων του κόμματος να ενημερώσει το Εθνικό Συμβούλιο για τους λόγους για τους οποίους κατέληξε στην απόφαση και ποιοι πρότειναν την υποψηφιότητα αυτή».
Σύμφωνα μάλιστα με έγκυρες πληροφορίες τις επόμενες μέρες αναμένεται νέα αντίδραση στην περιφέρεια Πελοποννήσου και να φανταστεί κανείς πως ακόμα είμαστε 1,5 μήνα πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου !!!
«Τσουνάμι» οι αντιδράσεις …
politis-gr
