Ο πρώτος. τελικός με την Τουρκία πλησιάζει (9 μ.μ. ΕΤ 1) και ο Μάνος Μανουσέλης εξηγεί στο άρθρο του αλλά και μέσα από το video που ετοίμασε τι πρέπει να κάνει η Εθνική για να αποδράσει! Η αίσθηση που σου έδινε η εθνική στα παιχνίδια με την Κίνα και το Πουέρτο Ρίκο, ήταν πως οι παίκτες έμπαιναν στο γήπεδο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι θα παίρναμε το ροζ φύλλο αγώνα εύκολα ή, δύσκολα. Γι' αυτό δεν είχαν σκοπό να βάλουν τις μηχανές να δουλεύουν στο... κόκκινο επί 40 λεπτά! Θα έπαιζαν - και τελικά έτσι έγιναν - όσο χρειαζόταν για να νικήσουμε!
Αν, λοιπόν, απόψε με την Τουρκία παίξουμε με την ίδια λογική που εμφανιστήκαμε απέναντι σε Κίνα και Πουέρτο Ρίκο, τότε δεν πρόκειται να μας σώσουν ούτε ο Φώτσης, ούτε ο Σχορτσιανίτης! Η επιστροφή των δύο βασικών ψηλών στο ρόστερ λύνει τα χέρια του Καζλάουσκας σε ότι αφορά το ροτέϊσον, αλλά δεν πρόκειται να πείσει τους διεθνείς να παίξουν σκληρά στην άμυνα, να πάνε όλοι στα ριμπάουντ, να μην είναι φλύαροι εναντίον ζώνης στην επίθεση.
Εχουμε, όμως, την βεβαιότητα ότι η ανθελληνική ατμόσφαιρα στις εξέδρες και το όνομα της Τουρκίας που ιστορικά αποτελεί τον αιώνιο .εχθρό του Ελληνα, θα βάλουν και πάλι στις ράγες το τραίνο της εθνικής ομάδας στον δρόμο προς την διάκριση. Το κίνητρο που δεν είχαμε στα προηγούμενα παιχνίδια θα είναι τώρα ολοζώντανο μπροστά μας, με τέτοιο τρόπο ώστε θα είναι αδύνατο να το αγνοήσουν οι παίκτες της Ελλάδας.
Τα ισχυρά όπλα της Τουρκίας είναι δυστυχώς σε τομείς του παιχνιδιού που η εθνική μας δεν πάει καλά προς το παρόν με πρώτη και καλύτερη την καταραμένη άμυνα ζώνης.
Οι Κινέζοι μπορεί να μην μας νίκησαν, αλλά κατάφεραν να μας βάλουν σε μπελάδες. Εδειξαν στις άλλες ομάδες ότι αν θέλεις να στριμώξεις την Ελλάδα πρέπει να παίξεις με το μυαλό των παικτών και να τους κάνεις να αναρωτιούνται ποιο σουτ είναι καλό και ποιο όχι. Ο επόμενος αντίπαλος, το Πουέρτο Ρίκο, ακολούθησε σε μεγάλο βαθμό το παράδειγμα των Κινέζων και παρολίγο να τα καταφέρει.
Ο Τάνιεβιτς δεν χρειαζόταν ούτε τον Ντάνγουολντ, ούτε τον Σιτρόν για να θυμηθεί την ζώνη. Ξέρει τα κατατόπια από το 1982 όταν δούλευε στην Καζέρτα και λίγο αργότερα, όταν πήγε στο Τριέστι. Η 1-3-1 που χρησιμοποιεί ο Βόσνιος τεχνικός είναι η ίδια άμυνα που είχε παίξει απέναντι στον Πανιώνιο μέσα στη Νέα Σμύρνη την σεζόν 1993-94. Βάζει έναν ψηλό στην τελευταία θέση και καλύπτει τις γωνίες ενώ οι ψηλοί παίκτες που χρησιμοποιεί στα «φτερά» της ζώνης κάνουν πολύ δύσκολη την κυκλοφορία της μπάλας.
Η Ελλάδα έχει δείξει στα δύο προηγούμενα παιχνίδια ότι δεν. φοβάται να κάνει το σουτ. Εκείνο, όμως, που πρέπει να κάνει καλύτερα είναι να υποστηρίξει τα τρίποντα με επιθετικό ριμπάουντ, αλλά και να ψάξει τους παίκτες που θα βρεθούν στην καλή τους μέρα. Ετσι και αλλιώς η εθνική δεν έχει τους κλασσικούς σουτέρ, για να πούμε ότι «εκεί πρέπει να πάει η μπάλα», άρα ψάχνουμε για εκείνον που θ' αποδειχθεί ζεστός απόψε.
Εκείνο, όμως, που θα πρέπει να σκεφτούμε δύο φορές πριν το κάνουμε - ή, τουλάχιστον πριν επιμείνουμε σε αυτό - είναι το σχήμα με τους τρεις κοντούς (Σπανούλη, Ζήση, Διαμαντίδη) που είναι αλήθεια ότι ταιριάζει στην εθνική μας και δημιουργεί προβλήματα στους αντιπάλους μας καθώς πρέπει ν' αντιμετωπίσουν τρεις παίκτες ικανούς να χειριστούν την μπάλα.
Απόψε, όμως, έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που παίζει πολύ χρόνο με τρεις ψηλούς (πολύ ψηλούς για την ακρίβεια) και ταυτόχρονα αμύνεται με ζώνη. Αρα θα έχουμε θέμα και στα ριμπάουντ, αλλά και στην επίθεση, διότι δεν θα είναι εύκολο να σημαδέψουμε τους αδύνατους αμυντικούς της Τουρκίας (Τούρκογλου και Τουντσερί).
Με αυτές τις σκέψεις, λοιπόν, ετοιμαζόμαστε να δούμε το αποψινό ματς που θα κρίνει την πρώτη θέση στον όμιλο σε ένα γκρουπ που αν δεν καταφέρεις να πιάσεις την κορυφή του, τότε είναι καλύτερα να βγεις τρίτος, παρά δεύτερος. Γι' αυτό ας ξαναδούμε τι έγινε στο ματς με το Πουέρτο Ρίκο, για να μάθουμε από τα λάθη μας, διότι όταν πηγαίνεις κόντρα στο θέλημα των θεών του μπάσκετ είναι θέμα χρόνου το πότε θα την πατήσεις.
gazzetta.gr
