- Η «φθηνή πώληση» της Ελλάδας, τα πλεονεκτήματα μίας εθελούσιας συμμετοχής των Πολιτών στο ριζικό περιορισμό του χρέους, οι ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας και ο θάνατος της Δημοκρατίας....
Ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ το ότι, η εκάστοτε «εισβολή» του ΔΝΤ επιτυγχάνεται συνήθως (όχι πάντοτε) μέσω ολοκληρωτικά φιλελεύθερων «νεοσοσιαλιστικών» κυβερνήσεων, των οποίων συχνά ηγούνται «καλόβολοι» πρωθυπουργοί, ήρεμοι, κατά προτίμηση με αγγελικό «προσωπείο», τους οποίους σπάνια «υποπτεύονται» οι Πολίτες (όπως στο παράδειγμα της Αργεντινής) - ενώ είναι άριστα εκπαιδευμένοι και από αρκετά χρόνια πριν «προγραμματισμένοι», έτσι ώστε να φέρνουν με επιτυχία εις πέρας τη «διαβολική» τους «αποστολή».
Συνεχίζοντας στο θέμα μας, έχουμε την άποψη ότι, εάν υπάρξει μία συναινετική, μία εθελούσια πρόθεση μας (μία ελεύθερη δηλαδή απόφαση των Πολιτών της χώρας μας, μετά από δημοψήφισμα), να συμμετέχουμε σαν Πολίτες στην εξόφληση του χρέους, υπό την απαραίτητη φυσικά προϋπόθεση της άμεσης απομάκρυνσης του ΔΝΤ, η κατάσταση θα αλλάξει ραγδαία – αφού είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι, οι δανειστές μας απεύχονται μία τέτοια ενέργεια (μάλλον προτιμούν να είμαστε στον «ορό»).
Πιστεύουμε, χωρίς όμως να μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, αφού δεν γνωρίζουμε το πραγματικό μέγεθος της «περιουσίας» μας (υπόγειος πλούτος κλπ), ότι οι «δανειστές» μας δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να εξοφλήσουμε το χρέος μας. Φυσικά, δεν σκεφθήκαμε την «εισφορά» σαν «μέτρο», σαν «διαταγή» δηλαδή της κυβέρνησης, αλλά σαν μία από τις διαφορετικές λύσεις (Εθνικά ομόλογα κλπ) προς εξέταση (προφανώς θα υπάρχουν πολλές άλλες που εμείς δεν έχουμε σκεφθεί – αλλά θα έπρεπε να αναλύσει μία κυβέρνηση με τόσους οικονομικούς συμβούλους, η οποία δεν θα επιθυμούσε βέβαια να θεωρηθεί ότι «προδίδει» τους Πολίτες της), επειδή:
(α) Είναι κρίμα, αν όχι «εθνική αυτοκτονία», το να «αγοράσει» κανείς ολόκληρη την Ελλάδα, μόλις για 110 δις €, καθιστώντας τους κατοίκους της υποτελείς, θύματα και καταδιωκόμενα «φοροδοτικά υποζύγια» (αφού ψηφίζονται νόμοι, σύμφωνα με τους οποίους ένα απλό «φορολογικό σφάλμα», χαρακτηρίζεται σαν «κακουργηματική πράξη» – ξέπλυμα μαύρου χρήματος). Τουλάχιστον αυτά τα 110 δις € θα μπορούσαμε να τα διαθέσουμε μόνοι μας (ομόλογα) – πόσο μάλλον με τις συνθήκες που συμφώνησε η κυβέρνηση μας με το ΔΝΤ (εγγύηση τη δημόσια περιουσία, με δόσεις σε τρία χρόνια - δηλαδή, 37 δις το χρόνο). Σε κάθε περίπτωση, τις λύσεις ριζικού περιορισμού ή μηδενισμού του χρέους που αναλύσαμε, δεν τις θεωρούμε απλά έντιμες, ηθικές ή «πατριωτικές», αλλά συλλογικά «ιδιοτελείς» και ωφελιμιστικές.
(β) Η ελεύθερη Οικονομία βασίζεται και στις «ανατρεπτικές» λύσεις, οι οποίες όμως δεν μπορεί να είναι «δικτατορικές», αλλά συναινετικές. Βέβαια, θεωρώντας ότι «το πάθημα θα μας έγινε πια μάθημα», όλες οι (επώδυνες προφανώς) λύσεις, προϋποθέτουν τον στενό έλεγχο των κυβερνήσεων εκ μέρους μας, καθώς επίσης την αποκατάσταση του Κράτους Δικαίου – με την παραδειγματική τιμωρία εκείνων των Πολιτικών, οι οποίοι υπεξαίρεσαν δημόσια περιουσία, διεφθάρησαν από τις πολυεθνικές και οδήγησαν την Ελλάδα, όλους εμάς δηλαδή και τα παιδιά μας, στο χείλος της χρεοκοπίας.
(γ) Οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, έτσι ή αλλιώς, θα υποφέρουν - ενώ οι μεγάλες πολυεθνικές δεν θα είχαν κανένα οικονομικό πρόβλημα να «συνδράμουν» στην εξόφληση του χρέους. Οι όποιες επενδύσεις τους άλλωστε, οι οποίες ενδεχομένως θα προσελκυσθούν από την κυβέρνηση μας, θα βασίζονται, όπως συνήθως, σε ειδικές «φοροελαφρύνσεις» – οι οποίες θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό μας. Όσον αφορά τις τράπεζες (όσο ακόμη παραμένουν ελληνικές) και το πρόβλημα που θα τους προκαλέσει η «εισφορά», αφενός μεν ήδη υποφέρουν (πιστωτική συρρίκνωση), αφετέρου θα μας έφθανε ακόμη και μία τράπεζα - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν «πόλεμοι», χωρίς οδυνηρές απώλειες.
(δ) Η «εισφορά» έχει ήδη λειτουργήσει στη Γερμανία το 1952, τέσσερα χρόνια μετά τη νομισματική μεταρρύθμιση του 1948 (άρα κάποιος συνταγματικός τρόπος θα υπάρχει, αφού θα ήταν βέβαια εκούσια), ενώ θωρήθηκε σαν μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις του «γερμανικού θαύματος» (θαύματα δεν γίνονται). Επίσης, είναι «δίκαιη» (σε αντίθεση με τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι επιβαρύνουν κυρίως τις χαμηλότερες εισοδηματικές τάξεις – ιδίως αυτές που η κατανάλωση για είδη πρώτης ανάγκης, απαιτεί σημαντικό ποσοστό της αμοιβής τους), αφού αυτός που δεν έχει αποταμιεύσεις δεν θα συμβάλει καθόλου, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά επίσης όχι (οφείλουμε να επισημάνουμε εδώ ότι, τόσο ο πτωχευτικός νόμος, όσο και ο διακανονισμός των χρεών, ήταν μία εξαιρετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης μας), αυτός που έχει 10.000 € θα επιβαρυνθεί με 2.000 (20%), ενώ αυτός που διαθέτει 1.000.000 € θα πληρώσει 200.000 €.
(ε) Ακόμη και το 40% της εκούσιας «εισφοράς» από τις καταθέσεις μας (τα οποία θα μπορούσαν να μας επιστραφούν αργότερα επειδή, εάν εξοφλούσαμε τους δανειστές μας, ο προϋπολογισμός μας θα επιβαρυνόταν με λιγότερους τόκους έως και 20 δις € ετήσια – 6% επιτόκιο για άνω των 320 δις € χρέος), θα μας κοστίσει λιγότερο, σε μεσοπρόθεσμο διάστημα – πόσο μάλλον εν όψει μίας πολύ πιθανής χρεοκοπίας, με την ολοκληρωτική απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
Για παράδειγμα, με πάνω από 10% ετήσια μείωση της αγοραστικής αξίας των καταθέσεων μας (φορολογικός πληθωρισμός και αυξημένοι άμεσοι φόροι), οι 100.000 € αποταμιεύσεις, θα αντιστοιχούν το επόμενο έτος το πολύ σε 90.000 €, το μεθεπόμενο σε 81.000, μετά σε 72.900, σε 65.610 κοκ. Επομένως, μέσα σε τέσσερα χρόνια θα χαθούν ανεπιστρεπτί το ελάχιστο 34.390 € ή το 35% περίπου – ενώ σε μία δεκαετία θα μηδενισθούν (εκτός και αν μεταναστεύουμε όλοι μας στη Γερμανία, όπου οι καταθέσεις μας θα χάνουν μόλις 1%, όταν τις καταναλώνουμε, ενώ τα εισοδήματα μας θα αυξάνονται – αντί, όπως εδώ, να μειώνονται συνεχώς).
Ταυτόχρονα, θα περιορίζεται η αξία των ακινήτων μας ραγδαία (η Τουρκία, επί εποχής ΔΝΤ, υποχρεώθηκε σε τέσσερις υποτιμήσεις, σε μηνιαίους μισθούς 200 €, σε μαζικές απολύσεις, σε τεράστια πτώση της αγοράς ακινήτων κλπ), όπως επίσης και η απόδοση τους (ενοίκια). Δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς, είναι δύσκολη η κατανόηση της έννοιας των «διαφυγόντων εσόδων» - από μειωμένα ενοίκια, υφέσεις, υποτιμήσεις, περιορισμό αγοραστικών αξιών κλπ.
Εν τούτοις, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε το τεράστιο μέγεθος τους, εάν θέλουμε οι αποφάσεις μας να στηρίζονται σε ρεαλιστικά κριτήρια και όχι στη διασπορά ψευδών ελπίδων, εκ μέρους των «ιθυνόντων». Με ύφεση της τάξης του -4%, με φορολογικό πληθωρισμό άνω του 7% και με επιτόκια μεγαλύτερα του 5%, η θανατική καταδίκη μίας χώρας είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη – όπως επίσης η εξαθλίωση των Πολιτών της, σε συνδυασμό με την εξόντωση της μεσαίας τάξης και τον «ενταφιασμό» της κοινωνικής συνοχής.
Συνεχίζοντας, ο παρακάτω Πίνακας Ι αναδεικνύει τα αποτελέσματα μίας πιθανής εισφοράς μας - εάν βέβαια το δημόσιο, σταματούσε να παράγει ετήσια ελλείμματα, μειώνοντας τις υπέρογκες δαπάνες του και χωρίς αύξηση της φορολόγησης:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εισφορά 40% επί καταθέσεων 200 δις €, από την «εξοικονόμηση» πληθωρισμού, φόρων και τόκων (σε δις €)
| Έτος | Εισφορά | Εξοικονόμηση* | Εξοικονόμηση τόκων** |
| | | | |
| 2011 | 80,00 | 20,00 | 4,80 |
| 2012 | | 18,00 | 4,80 |
| 2013 | | 16,20 | 4,80 |
| 2014 | | 14,60 | 4,80 |
| | | | |
| Όφελος | | 68,80 | 19,20 |
* Εξοικονόμηση αγοραστικής αξίας, από πληθωρισμό και άμεσους φόρους, ύψους 10% ετησίως. Θεωρούμε εδώ ότι οι επί πλέον φόροι πληρώνονται από τις καταθέσεις αφού, εάν πληρώνονται από τα μηνιαία εισοδήματα μας, το ποσόν αυτό δεν αυξάνει τις καταθέσεις – οπότε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
** Επί δανείου 80 δις €, με 6% επιτόκιο (ακολουθούν λοιπές προϋποθέσεις)
Από τον Πίνακα Ι φαίνεται καθαρά ότι, μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, το κράτος θα μπορούσε θεωρητικά να μας επιστρέψει τουλάχιστον τα 19,20 δις € της «εισφοράς» μας – ενώ, εάν συνυπολογίσουμε την αγοραστική αξία των χρημάτων μας, ύψους 68,80 δις €, η οποία δεν θα χανόταν, θα ήμασταν ωφελημένοι κατά συνολικά 8 δις € (88 δις μείον τα 80 δις της εισφοράς). Εάν σε αυτά υπολογίσουμε και την ωφέλεια μας από την πιθανή διαγραφή του 40% των δημοσίων χρεών από τους τοκογλύφους-πιστωτές μας (περί τα 100 δις €), το παραπάνω αποτέλεσμα είναι εξασφαλισμένο.
Πόσο μάλλον εάν η κυβέρνηση μας, αντί να «αναλώνεται» άσκοπα, ενεργούσε «ορθολογικά», επιταχύνοντας τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού πλαισίου λειτουργίας των επιχειρήσεων, τη θεσμοθέτηση του διπλογραφικού λογιστικού συστήματος στο δημόσιο (επίσης στα κόμματα) και την κατάρτιση Εθνικού Ισολογισμού – στον οποίο να φαίνεται όχι μόνο το παθητικό της χώρας, αλλά και το Ενεργητικό, όχι δηλαδή μόνο οι υποχρεώσεις της, αλλά και τα συνολικά περιουσιακά της στοιχεία. Προφανώς, ένα από τα αποτελέσματα μίας τέτοιας μεθοδικής «καταγραφής», θα ήταν η αξιολόγηση μας από τις διεθνείς εταιρείες να είναι ουσιαστική - γεγονός που θα μείωνε αναμφίβολα τα επιτόκια δανεισμού τόσο της Ελλάδας (κατά τουλάχιστον 4%), όσο και των επιχειρήσεων της.
(στ) Οι λύσεις είναι σε άμεση συνάρτηση με το σωστό χρόνο εφαρμογής τους. Πολύ πιο γρήγορα ίσως από ότι φανταζόμαστε, θα χάσουμε πολύ περισσότερα, από αυτά που «συναινετικά» (όχι έντιμα από ηθικής πλευράς, αλλά από ωφελιμιστικής) και έγκαιρα θα δίναμε μόνοι μας. Ήδη φαίνεται ότι ο ΟΣΕ θα υποχρεωθεί σε εκχώρηση της ακίνητης περιουσίας του, έναντι των οφειλών του στο κράτος (!) – κάτι που αποκτά μόνο νόημα, εάν αποτελεί το «προ-στάδιο» της εκχώρησης της στους ξένους δανειστές μας. Όσο και αν είμαστε εναντίον των «επαγγελματιών» συνδικαλιστών, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, αυτοί κατάφεραν τελικά και έσωσαν τη μεγαλύτερη δημόσια επιχείρηση της Βραζιλίας από τα «νύχια» του Καρτέλ.
(ζ) Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από τα «μνημόνια» για πάρα πολλά χρόνια (όσο και αν προσπαθούν δυστυχώς να μας πείσουν για το αντίθετο κάποια «αλλοτριωμένα» ΜΜΕ), εάν δεν πάψει αμέσως να δανείζεται από το ΔΝΤ. Αδυνατούμε ειλικρινά να κατανοήσουμε τους «πανηγυρισμούς» για την εκταμίευση των δόσεων του ΔΝΤ (5,5 δις το Μάιο - 2,57 δις € τώρα), γνωρίζοντας ότι πληρώνουμε τοκογλυφικά επιτόκια πάνω από 5% (5% συν έξοδα), ότι απλά εξοφλούνται οι ξένοι ιδιοκτήτες των ομολόγων μας (ενώ μας ανακοινώνεται εσφαλμένα ότι οδηγούνται στην πληρωμή μισθών και συντάξεων), ότι σύντομα θα πρέπει να τα επιστρέψουμε και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα καταφέρουμε να εξοφλήσουμε το ΔΝΤ – εκτός βέβαια εάν γυρίσει δεκαετίες πίσω η χώρα μας και εξαθλιωθούν οι Πολίτες της.
(η) Έχουμε φυσικά τη δυνατότητα να λειτουργήσει πλεονασματικά το κράτος μας στο απώτερο μέλλον, αλλά πολύ περιορισμένες πλέον πιθανότητες αποπληρωμής του σημερινού μας χρέους - πόσο μάλλον όταν «ενοικιαστεί» ερήμην μας, για 99 χρόνια, η δημόσια περιουσία μας (η κυβέρνηση μας δεν μπορεί να επιτρέψει την κατάσχεση των περιουσιακών μας στοιχείων, εάν δεν εξασφαλίσει τη συμφωνία των 3/5 του Κοινοβουλίου - παρά το ότι δυστυχώς συναίνεσε σε κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τον ΔΣΑ). Για παράδειγμα, θα επιτρεπόταν να ενοικιασθεί η Ακρόπολη και οι υπόλοιποι αρχαιολογικοί χώροι, οι οποίοι προσφέρουν έσοδα, όπως επίσης άλλες ελληνικές «πλουτοπαραγωγικές πηγές» - τουριστικές και μη.
(θ) Η χώρα μας δεν πρέπει να υποχρεωθεί σε μία «ελεγχόμενη» χρεοκοπία και σε υποχρεωτική έξοδο της από την Ευρωζώνη. Ο μοναδικός ίσως λόγος σήμερα που πρέπει να μείνουμε στην Ευρωζώνη, είναι η αποφυγή ενός εμφύλιου πολέμου (ΔΥ εναντίον ΙΔ κλπ), ενός «συμβατικού» ή «τρομοκρατικού» (η απειλή μας έγινε «εμφανής», τόσο με την επίσκεψη του πρωθυπουργού της γείτονας χώρας το μήνα της εισβολής του ΔΝΤ, όσο και με τη βομβιστική ενέργεια στο υπουργείο προστασίας του Πολίτη), αλλά και μίας καταστροφικής χρεοκοπίας.
Ολοκληρώνοντας, δεν υπάρχει προφανώς «συλλογική ευθύνη (θα ήταν μία «ολοκληρωτική» σκέψη), αλλά πρόκειται για ένα υπαρκτό πρόβλημα όλων μας, το οποίο μόνο συλλογικά μπορεί να επιλυθεί ριζικά. Ταυτόχρονα, θα επιτυγχανόταν μία δικαιότερη αναδιανομή εισοδημάτων (οι πλέον εύποροι Πολίτες μάλλον κέρδισαν περισσότερα από τη διαφθορά και τη διαπλοκή της Πολιτικής), οπότε δεν είναι άδικη η μεγαλύτερη επιβάρυνση τους - η οποία θα επιτάχυνε την έξοδο μας από την ύφεση και θα διευκόλυνε τα μέγιστα μία καινούργια αρχή, στηριγμένη σε υγιείς, «παραγωγικές» βάσεις.
Έτσι μόνο θα διατηρήσουμε ανέπαφη την εθνική μας κυριαρχία, γα την οποία οι πρόγονοί μας πλήρωσαν πολύ περισσότερα – θυσιάζοντας τις ζωές τους, ενώ εμείς απλά καλούμαστε να θυσιάσουμε ένα μέρος της περιουσίας μας. Διαφορετικά, θα αναγκασθούν τα παιδιά μας, τα οποία θα μεγαλώσουν άνεργα και υποδουλωμένα, να πληρώσουν πολύ περισσότερα για την απελευθέρωση της πατρίδας τους – για τον τόπο δηλαδή που θα ζήσουν τα ίδια, θα δημιουργήσουν και θα μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά. Τέλος, είμαστε σίγουροι ότι, τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και η κυβέρνηση μας, γνωρίζουν ακριβώς τι είναι συμφέρον για την Ελλάδα και τους Πολίτες της - οπότε οφείλουμε να μην αμφιβάλουμε για την καλύτερη δυνατή (και τη χωρίς τυχόν λάθη πλέον) εκπλήρωση των καθηκόντων τους, τα οποία «απορρέουν» από το «λειτούργημα» τους
Αθήνα, 12. Σεπτεμβρίου 2010
Βασίλης Βιλιάρδος
kostasxan
