Του ΚΛΕΑΝΘΗ ΒΟΥΛΚΙΔΗ, δικηγόρου Θεσσαλονίκης
Με τον νέο νόμο 3869/2010 υποτίθεται ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να βοηθήσει τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες και ότι διαγράφει σημαντικά χρέη των ιδιωτών.
Δυστυχώς, έπειτα από προσεκτική μελέτη του νόμου προκύπτει ότι τελικά ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που κάποιος θα ωφεληθεί, ενώ αντίθετα οι τράπεζες...δεν ζημιώνονται σχεδόν καθόλου. Αντίθετα, κατοχυρώνουν τα συμφέροντά τους και εξασφαλίζουν τις απαιτήσεις τους. Για να αποδείξουμε τα παραπάνω, επισημαίνουμε τις νέες δυνατότητες της τράπεζας. Ετσι:... Α) Πράξεις εκτέλεσης εντός του 5μήνου και συνέχιση του εκτοκισμού των απαιτήσεων. Η τράπεζα μπορεί από τον Σεπτέμβριο 2010 μέχρι την έναρξη ισχύος του νόμου, τον Ιανουάριο 2011, να προστατέψει τα συμφέροντά της κατά των οφειλετών με έκδοση αποφάσεων, κατασχέσεις περιουσίας κ.λπ. (εξαιρείται η α’ κατοικία), διότι κατά το διάστημα αυτό δεν προστατεύεται ο ιδιώτης με βάση τον νέο νόμο. Επίσης συνεχίζεται ο εκτοκισμός των οφειλών μέχρι Ιανουάριο 2011. Β) Αίρεται το απόρρητο του ιδιώτη. Ετσι αν ζητήσει ο ιδιώτης την υπαγωγή του στον νόμο, υποχρεούται να δηλώσει στο δικαστήριο όλα τα περιουσιακά στοιχεία του, ενώ παράλληλα η τράπεζα αποκτά πρόσβαση στα προσωπικά δεδομένα του ιδιώτη μέσω των εφοριών. Γ) Δέσμευση και πώληση της περιουσίας του ιδιώτη (εκτός από την α’ κατοικία). Αν ο ιδιώτης έχει περιουσιακά στοιχεία, αυτά δεσμεύονται, «παγώνουν» και πωλούνται για να πληρωθεί η τράπεζα. Το ίδιο ισχύει και για τα περιουσιακά στοιχεία που θα αποκτήσει κατά τη διάρκεια της ρύθμισης (π.χ. από κληρονομιά). Δ) Η διαδικασία προσφυγής (δικαστικά έξοδα, επιδόσεις) είναι πολυδάπανη για τον ιδιώτη που έχει ούτως ή άλλως οικονομικό πρόβλημα (κατάθεση αίτησης, κοινοποιήσεις, ασφαλιστικά μέτρα, έφεση κ.λπ.), ενώ η διαφημισμένη βοήθεια των ενώσεων καταναλωτών στην πράξη δεν μπορεί να εφαρμοστεί και αφορά μόνο το στάδιο πριν από την προσφυγή στο δικαστήριο. Ε) Η πρώτη κατοικία «προστατεύεται» και δεν πλειστηριάζεται, αλλά ο οφειλέτης υποχρεούται να πληρώσει στις τράπεζες μέχρι το 85% της εμπορικής αξίας του σπιτιού του, που είναι βέβαια μεγαλύτερη από την «αντικειμενική». ΣΤ) Οι εγγυητές και οι συνοφειλέτες δεν απαλλάσσονται και ευθύνονται για όλο το χρέος. Επίσης δεν μειώνεται το χρέος για το οποίο υπάρχει προσημείωση σε ακίνητο του οφειλέτη. Ζ) Αν δεν τηρείται η ρύθμιση από τον ιδιώτη, «αναβιώνουν» όλα τα παλιά χρέη. Συμπερασματικά, ο νόμος προβλέπει μια απίστευτα γραφειοκρατική και πολυδάπανη διαδικασία που, αν και όταν ξεκινήσει (απαιτείται άμεση στελέχωση των δικαστηρίων και έκδοση αποφάσεων), μόνο προστασία στους ιδιώτες δεν παρέχει, ενώ οι τράπεζες στην ουσία δεν χάνουν τα δικαιώματά τους από τις νέες ρυθμίσεις, αλλά ενισχύουν τη θέση τους έναντι των κακοπληρωτών.
en-halkidiki
