Ακούσαμε λοιπόν ότι η....
βαριά και άδικη φορολογία στο πρωθυπουργικό λεξιλόγιο λέγεται «αλληλεγγύη». Γνωρίζουμε ότι η ελληνική γλώσσα δεν είναι η μητρική του, αλλά...
μετά από τόσα χρόνια διαμονής στο τόπο μας θα έπρεπε και να τη γνωρίζει και να τη χειρίζεται καλύτερα και, αν δεν γνωρίζει τη σημασία κάποιας λέξης, να αποφεύγει τη χρήση της, για να μην εκτίθεται. Γιατί αυτός μεν μπορεί να εκτίθεται, εμείς όλοι όμως που νιώθουμε στο πετσί μας το βούρδουλα των μέτρων δεν έχουμε καθόλου μα καθόλου την ίδια άποψη για το θέμα. Πολύ δε περισσότερο χιλιάδες συμβασιούχοι των ΟΤΑ και του Δημοσίου που παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, ενώ εργάζονται κανονικά, και πρέπει να πληρώνουν και τον αυξημένο ΦΠΑ και τη βενζίνη 1,59 € το λίτρο για να πάνε στις δουλειές τους, χρηματοδοτώνταςοι ίδιοι την εργασία τους από το όποιο χρηματικό διαθέσιμο έχουν (αν έχουν) ή δανειζόμενοι από τους οικείους τους. Όλ’ αυτά για να φαίνεται ότι υπάρχουν στα ταμεία λεφτά, για να ευημερούν οι αριθμοί του ενός και του άλλου Γιώργου και για να εισπράττουμε τα εύσημα από τους ευρωπαίους (και άλλους) δυνάστες μας, οι οποίοι και μας υποδούλωσαν και μας αρμέγουν με τα επιτόκια που μας δανείζουν, βεβαίως με την υπογραφή του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβερνήσεως (;) ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα, που και τα τρία συστατικά του πολιτικού αυτού εξαμβλώματος (όπως κατάντησε το ΠΑΣΟΚ) έχουν παντελώς αλλοιωθεί, εντύπωση προκαλούν σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη: 1) η θεαματική μετάλλαξη που υπέστη, 2) η διατήρηση της συνοχής του κόμματος παρά τη μετάλλαξή του, 3) η σταθερότητα της εκλογικής του βάσης (τουλάχιστον πριν νιώσουν τα μέτρα και το ΔΝΤ).
Για το πρώτο δεν θα σχολιάσω τίποτα, απλώς θα σας παραπέμψω σε παλαιότερο άρθρο του γράφοντος με τίτλο «Συνεπώς … ασυνεπείς».
Για το δεύτερο θα πω ότι τελικά αποδεικνύεται στην πράξη ότι οι σχέσεις συνενοχής είναι ισχυρότερες από κάθε άλλου είδους σχέση.
Για το τρίτο θα πω ότι καλώς έπραξαν οι «πράσινοι» εγκέφαλοι και έκαναν στην αρχή του μήνα, τον εορτασμό της Διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη, των Θυρών Κεκλεισμένων, γιατί αυτός ο λαός που τους ενεχείρισε την εξουσία με τόσες ελπίδες πριν από έναν περίπου χρόνο, έχει τώρα πια συσσωρεύσει τέτοια οργή που, αν δοθεί η ευκαιρία ή η αφορμή να την εκφράσει, τότε, ουαί τοις υποκριταίς…
Και δεν μπορώ να ξέρω πόσο θα μπορούσε νε εξεγερθεί η συνείδηση οποιουδήποτε Έλληνα βλέποντας και ακούγοντας τον πρωθυπουργό να υπερασπίζεται από βήματος την τρόικα (!), να κατηγορεί τους προηγούμενους για τα πάντα, αποσιωπώντας βεβαίως για το γεγονός ότι ο ίδιος μας οδήγησε από το αυτί στο ΔΝΤ και την τρόικα, αυτός ήταν που υπέγραψε το μνημόνιο (με τα όσα ταπεινωτικά προβλέπει για τη χώρα μας), αυτός είναι που δεν συζητάει καλύτερο επαναπροσδιορισμό του χρέους και αναδιάρθρωσή του, αυτός είναι που δεν επεδίωξε καμιά συναίνεση για το θέμα της οικονομίας, αυτός είναι που παραδέχθηκε την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας.
Κι εμείς ακόμα τον ακούμε…
Αιτωλός
www.aitolia.gr
